Kil­ka dni po bli­skiej koniunk­cji Wenus i Mer­ku­re­go doj­dzie do kolej­ne­go bar­dzo cia­sne­go złą­cze­nia dwóch pla­net. Tym razem boha­te­ra­mi tego zja­wi­ska będą Mars i Nep­tun. Co praw­da ten ostat­ni nie jest obiek­tem widocz­nym gołym okiem, ale już za pomo­cą lor­net­ki śred­niej wiel­ko­ści (np. 10×50) może­my dostrzec naj­dal­szą pla­ne­tę Ukła­du Sło­necz­ne­go. Mars znaj­dzie się tyl­ko 19 minut kąto­wych od Nep­tu­na. To tyl­ko ²⁄₃ śred­ni­cy Księ­ży­ca na nie­bie. Dzię­ki tej bli­sko­ści z łatwo­ścią odnaj­dzie­my gazo­we­go olbrzy­ma o pięk­nej soczy­stej nie­bie­skiej bar­wie.

Do naj­bliż­sze­go złą­cze­nia doj­dzie póź­ną nocą 19 stycz­nia 2015, kie­dy obie pla­ne­ty będą już daw­no pod hory­zon­tem. Z Pol­ski zoba­czy­my złą­cze­nie o mak­sy­mal­nej bli­sko­ści wspo­mnia­nej wcze­śniej w godzi­nach od 17 do 19, gdy obiek­ty będą chy­lić się ku zacho­do­wi. Po zapad­nię­ciu zmro­ku, Mar­sa odnaj­dzie­my gołym okiem nad połu­dnio­wo-zachod­nim hory­zon­tem na wyso­ko­ści kil­ku­na­stu stop­ni. Nep­tun tego wie­czo­ra będzie znaj­do­wać się nad Czer­wo­ną Pla­ne­tą. W polu widze­nia sil­niej­szych sprzę­tów optycz­nych roz­po­zna­my go po nie­bie­skiej bar­wie, któ­ra odróż­nia go od pobli­skich gwiazd.

Aby zwięk­szyć swo­je szan­se na dostrze­że­nie Nep­tu­na, powin­ni­śmy odda­lić się na kil­ka kilo­me­trów od wszel­kich gęstych zabu­do­wań, gdzie zanie­czysz­cze­nie nie­ba świa­tłem jest nie do zaak­cep­to­wa­nia przy obser­wa­cjach tak sła­bo widocz­nych obiek­tów. Dru­ga waż­na rzecz to sta­bil­na pozy­cja. Jeśli będzie­my uży­wać lor­net­ki, koniecz­nie musi­my ją na czymś oprzeć, a naj­le­piej zamo­co­wać. Ina­czej drga­ją­cy obraz zni­we­czy nasze pró­by.

Co praw­da obser­wa­cje naj­dal­szej pla­ne­ty w naszym ukła­dzie nie uka­żą jej szcze­gó­łów, ale sama świa­do­mość patrze­nia na obiekt o 4.5 miliar­da kilo­me­trów odda­lo­ny od nas z pew­no­ścią pobu­dzi wyobraź­nię.

Mars i Nep­tun 19.01.2015 godz. 17:30 (źr. Stel­la­rium)

by